Απο το απόγευμα της 21ης Μαρτίου το Δημαρχείο του Δήμου Αθηναίων τελεί υπο κατάληψη απο συμβασιούχους οι οποίοι, αποδεδειγμένα πλέον εδώ και δεκαετίες, εξασκούν αυτό που κάνουν καλύτερα απο την δουλειά τους και καλύτερα απο κάθε άλλο έντιμο πολίτη σε αυτή τη χώρα : προπυλακίζουν συναδέλφους και μη, καταλαμβάνουν κτίρια, και διεκδικούν με το ζόρι την μονιμοποίησή τους. Δυστυχώς δεν μπορώ να είμαι και πολύ ευγενικός με τους αγαπητούς συμβασιούχους και αυτό διότι έχω σταματήσει απο καιρό να σέβομαι ανθρώπους οι οποίοι έχουν απωλέσει την αξιοπρέπειά τους στο βωμό του βολέματος και της «σίγουρης θέσης εργασίας στο Δημόσιο». Το ότι οι εν λόγω κύριοι θέλουν με το ζόρι να πληρώνονται απο τους δικούς μου φόρους, άρα θα πρέπει να μου δικαιολογήσουν την χρησιμότητά τους, πάει περίπατο, είναι κάτι που δεν το συζητάμε καν. Και για να ξεκαθαρίζουμε μια για πάντα με αυτό το φαινόμενο, θα ήθελα να θέσω κάποια πράγματα στην σωστή τους βάση διότι πολλοί απο τους εν λόγω κυρίους ηθελημένα, η και αθέλητα έχουν διαστρεβλώσει όλες τις έννοιες του λεξικού του Μπαμπινιώτη.
Η σύμβαση μεταξύ μιας εταιρίας Α (ιδιωτικής η δημόσιας) και ενός εργαζομένου σε αυτή είναι μια συμφωνία. Η συμφωνία είναι το αποτέλεσμα μιας ελεύθερης απόφασης συνεργασίας μεταξύ των δυο μερών, δηλαδή της εταιρίας Α και του εργαζόμενου. Καμία συμφωνία δεν μπορεί να επιβάλλεται, αλλιώς δεν μιλάμε για συμφωνία. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός της χώρας, έρχεται στην εξουσία διότι με βάση το σημερινό εκλογικό σύστημα, η πλειοψηφεία συμφώνησε να αναλάβει αυτός. Αν ο πρωθουπουργός προκύψει με επιβολή τότε μιλάμε για δικτατορία. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση των συμβασιούχων οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλουν την ανανέωση της συμβάσεώς τους και οχι να την πετύχουν με αξιοκρατικά κριτήρια.
Ασφαλώς και υπάρχουν συμβασιούχοι που δουλεύουν σκληρά στη θέση κάποιον μόνιμων οι οποίοι είναι «άφαντοι», όπως συμβαίνει με τους υπαλλήλους καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων.Αν όμως το σύστημα λειτουργούσε ως έπρεπε, οι συμβασιούχοι αυτοί δεν θα έβρισκαν ποτέ δουλειά στο Δημόσιο και θα στρέφονταν ούτως η άλλως στον ιδιωτικό τομέα. Προσωπικά δεν θα είχα και κανένα πρόβλημα να απολυθούν οι «άφαντοι» μόνιμοι και να προσληφθούν οι «εργατικοί» συμβασιούχοι στη θέση τους.
Δεν αναγνωρίζω όμως ούτε ένα απο τα ηθικά δικαιώματα που θα επικαλεστούν οι συμβασιούχοι, ειδικά το αν έχουνε «γυναίκες και παιδιά που πεινάνε». Γυναίκα και παιδιά έχει και ο πατέρας μου ο οποίος μια ζωή δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα και δεν εκβίασε ποτέ κανέναν για καμία θέση εργασίας, αλλά την κέρδισε με την αξιοπιστία του, την φήμη του και την αποδοτικότητά του. Η θα αποφασίσουμε σαν κοινωνία οτι είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο και άρα οι συγκεκριμένοι κύριοι θα πρέπει να ανοίξουν την «Χρυσή Ευκαιρία» και να ψάξουν για μια νέα δουλειά όπως κάνει όλος ο υπόλοιπος έντιμος κόσμος, η θα παραδεχτούμε οτι μπορούμε να ανεχτούμε να υπάρχει μια ξεχωριστή ομάδα πολιτών με ειδικά προνόμια.
Και για να πάρετε όλοι σας μια ιδέα σχετικά με το τι δουλειές θα ήταν καλό να ασχοληθούμε στο άμεσο μέλλον δείτε το παρακάτω βίντεο:
http://www.youtube.com/watch?v=6HhNGU08KoE&feature=player_एम्बेद्देद
Αλέξανδρος Ηλιόπουλος
Μέλος της Δημοτικής Κίνησης «Πορτοκαλί» και της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
